Translate

Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017

Ν. Άσιμος:«Την ψυχή μου δεν πουλάω και το δρόμο μου τραβάω»




Ν. Άσιμος:«Την ψυχή μου δεν πουλάω και το δρόμο μου τραβάω»

Στις 20 Αυγούστου 1949, γεννήθηκε ο Νικόλας Άσιμος. Ο Νικόλαος Ασημόπουλος (το πραγματικό όνομα του Άσιμου) έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Κοζάνη, όπου – ως έφηβος – ασχολήθηκε με τον αθλητισμό (άλμα εις ύψος και ποδόσφαιρο). Η συνέχεια ήταν διαφορετική. Πήγε στη Θεσσαλονίκη, για σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή, ασχολήθηκε με το θέατρο. 
Από μικρός έγραφε στιχάκια, αρκετά αργότερα πήρε την πρώτη του κιθάρα και έγινε αυτοδίδακτος μουσικός.  Μετά το 1973 έζησε στην Αθήνα, όπου με άλλους καλλιτέχνες, έπαιζε μουσική σε συνδυασμό με κείμενα, σκετς κ.α. («5η εποχή», «11η εντολή», «Χνάρι», «Μουσικό Θέατρο Φτώχειας», «Σούσουρο»)
Ο Άσιμος διακινούσε μόνος του τις γνωστές «παράνομες κασέτες» του στο κέντρο της Αθήνας, συνέχιζε να παίζει μουσική με άλλα σχήματα, ενώ συμμετείχε και σε εκδηλώσεις, θέατρο του δρόμου κ.α. Το 1977, με την κατηγορία πως «επηρεάζει αρνητικά το κοινωνικό σύνολο», φυλακίστηκε μαζί με άλλους πέντε εκδότες συγγραφείς. Το 1982 κυκλοφορεί ο πρώτος του δίσκος με τίτλο «Ξαναπές τον» (συμμετείχε η Χαρούλα Αλεξίου και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου). Ένα χρόνο πριν έγραψε το βιβλίο με τίτλο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους».
Τα επόμενα χρόνια έζησε στα Εξάρχεια και, σε μια περιπετειώδη πορεία, έγραφε τραγούδια, έπαιζε στο δρόμο, πουλούσε τις κασέτες του, αλλά και βιβλία, παιχνίδια, παλιές κάρτες κ.α.
Ο Νικόλας Άσιμος αυτοκτόνησε στις 17 Μαρτίου 1988, αφήνοντας πίσω του τραγούδια που ξεπερνούν τον όρο «αντισυμβατικά», όπως συνηθίζουν να λέγονται. Ήταν ένας ιδιαίτερος δημιουργός, που κατάφερνε μέσα από τη μουσική και τους στίχους του να μιλήσει για την δική του αλήθεια και είχε πάντα έντονες κοινωνικές και πολιτικές αναφορές. Οι δίσκοι «Το φανάρι του Διογένη» και το «Γιουσουρούμ – Στο φαλιμέντο του κόσμου» κυκλοφόρησαν μετά το θάνατο του.

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

"Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ..."




"Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ..."


"Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ..." 

Σαν σήμερα το 1936 δολοφονήθηκε, από το καθεστώς του Φράνκο, ο ποιητής Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Με αφορμή αυτή τη δυσάρεστη επέτειο, αναδημοσιεύουμε κείμενο του Ριζοσπάστη, για τη ζωή και το έργο του σπουδαίου αυτού ποιητή. 



ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ 

Οικουμενική, αθάνατη η ποίησή του 

19 Αυγούστου 1936 ο Λόρκα δολοφονείται από τους φαλαγγίτες του δικτάτορα Φράνκο 

Ανθρωποι, πόθοι, πάθη, έρωτες, αγώνες, παραδόσεις, φύση ήταν ο μαγικός ιστός πάνω στον οποίο ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα ύφανε την οικουμενική, αθάνατη ποίησή του. Ο ποιητής, μέσα από την ποίησή του, «τραγούδησε» την αγάπη αλλά και το θάνατο, μίσησε το δεσποτισμό και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και όρθωσε το ανάστημά του σε κάθε μορφή αδικίας. Ο Λόρκα καταδίκαζε την καπιταλιστική κοινωνία και όλα όσα είχε σαν συνέπειες - την αδιαφορία για τη δυστυχία, την αποξένωση, τη φτώχεια και το ρατσισμό. Το έργο του απαγορεύτηκε στην Ισπανία μέχρι το 1953, όταν ξαναεμφανίστηκε λογοκριμένο. Μόνο μετά το θάνατο του Φράνκο το 1975, έγινε δυνατό να συζητηθεί δημόσια το έργο και ο θάνατός του. Ο Λόρκα έβλεπε πέρα από τις περιστάσεις, αναζητώντας μια εξήγηση, με το φόβο πως η δυστυχία γύρω του δεν φαινόταν να έχει καμιά κοινωνική ή ηθική εξήγηση. Στο ποίημα «Τυφλό Πανόραμα της Νέας Υόρκης», έγραφε: «Ο αυθεντικός πόνος που κρατά τα πάντα ξύπνια είναι μια μικροσκοπική, απέραντη φωτιά στα αθώα μάτια άλλων συστημάτων». Ενώ στο «Ξημέρωμα», με θέμα πάλι τη Νέα Υόρκη, έγραφε: «Το ξημέρωμα της Νέας Υόρκης στενάζει στ' απέραντα κλιμακοστάσια, ψάχνοντας μέσα απ' τις γωνίες νάρδους από σχεδιασμένη αγωνία. Το ξημέρωμα φτάνει και κανείς δεν το παίρνει στο στόμα του γιατί εκεί δεν έχει αύριο και δυνατότητα ελπίδας». Ο Λόρκα και το θέατρο Στο θέατρο, ο Λόρκα ανακάλυψε ένα ισχυρό μέσο να συνδέεται με το κοινό και να το προκαλεί. Το θέατρο, έγραφε, «είναι ποίηση που σηκώνεται από το βιβλίο και γίνεται ανθρώπινη. Κι όσο γίνεται ανθρώπινη, μιλάει και φωνάζει, κλαίει και απελπίζεται». «Θηριοδαμαστής και μυθικό ζώο», έργο του Φ. Γκ. Λόρκα «Θηριοδαμαστής και μυθικό ζώο», έργο του Φ. Γκ. Λόρκα Αυτή τη σχέση του με το κοινό καταγράφει στο τελευταίο του έργο το «Κοινό» και στο μονόπρακτο «Κωμωδία χωρίς τίτλο». Το «Κοινό», δράμα υπερρεαλιστικό, δίνει μια άλλη εικόνα για το έργο του Λόρκα . Τολμηρή αναζήτηση ενός ονειρικού θεάτρου με ποιητικές εκλάμψεις, όπου μέσα από τεχνικές και μοτίβα που πολύ αργότερα θα χρησιμοποιηθούν από την πρωτοπορία του θεάτρου (Pirandello, Cocteau, Genet, Beckett κ.ά.), μιλάει για τον ομοφυλόφιλο έρωτα, το θάνατο, την αδυναμία και το τυχαίο στον έρωτα, προβληματίζεται πάνω στη φύση του θεάτρου, στις σχέσεις συγγραφέα - έργου - θεατή. Η «Κωμωδία χωρίς τίτλο», απόηχος των ταραγμένων χρόνων 1935-36, κινείται σ' ένα κλίμα ανησυχητικό κι απειλητικό, κι έχει σαν θέμα την τέχνη, το θέατρο και την επανάσταση. «Τολμηρότατο και με μια εντελώς νέα τεχνική. Είναι το καλύτερο που έχω γράψει για το θέατρο. (...) Δεν αντιλήφτηκαν τίποτα ή τρόμαξαν - το καταλαβαίνω. Το έργο είναι πολύ δύσκολο και για την ώρα δεν μπορεί να παιχτεί. Εχουν δίκιο. Αλλά σε δέκα ή είκοσι χρόνια θα γίνει τρομερή επιτυχία. Θα δεις». Αυτά είναι τα λόγια του Λόρκα , μετά την πρώτη ανάγνωση του έργου, σε φίλους του, το φθινόπωρο του 1931. Από τότε το έργο ξαναδουλεύτηκε αλλά δεν εκδόθηκε ποτέ ολόκληρο. Μια μορφή του χειρογράφου παραδόθηκε στον R. M. Nadal που για χρόνια πολλά έψαχνε για άλλες εκδοχές του έργου και τη χαμένη 5η σκηνή του χειρογράφου. Εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1978 στην Ισπανία με το μονόπρακτο «Κωμωδία χωρίς τίτλο», που αρχικά νόμισαν ότι πρόκειται για την περίφημη χαμένη 5η σκηνή και δεν αποκλείεται να είναι. Η δολοφονία Κοντά στη Γρανάδα, στο χωριό Βιθνάρ, κοντά στην «Πηγή των Δακρύων» βρήκε τραγικό θάνατο πριν από εβδομήντα επτά χρόνια, το πρωινό της 19ης Αυγούστου 1936, δολοφονημένος από τους φαλαγγίτες του δικτάτορα Φράνκο. Ο Λόρκα είχε προειδοποιηθεί από τους φίλους του τον Ιούλιο του 1936, όταν ήταν ήδη γνωστό ότι ο Φράνκο ετοίμαζε τα στρατεύματά του στο ισπανικό Μαρόκο και θα ξεσπούσε ο εμφύλιος πόλεμος, να μην πάει στην Ανδαλουσία. Δύο ημέρες μετά την άφιξή του στη Γρανάδα ξέσπασε ο πόλεμος. Η περιοχή ήταν η πρώτη που κατελήφθη από τους φρανκιστές, ο γαμπρός του Λόρκα και δήμαρχος της Γρανάδας συνελήφθη στις 16 Αυγούστου και την επομένη εκτελέστηκε. Την ίδια ημέρα συνελήφθη και ο Λόρκα . Το φασιστικό καθεστώς δε δίστασε να εκτελέσει έναν διάσημο ποιητή, που προερχόταν από μια πολύ γνωστή οικογένεια της περιοχής. Αλλά δεν είναι περίεργο, αν σκεφτεί κανείς ότι εκείνη τη χρονιά μόνο στην περιοχή γύρω από την Αλάμπρα η φάλαγγα εξετέλεσε 30.000 άτομα, αφού ο Φράνκο είχε διακηρύξει ότι θα «προστάτευε» την Ισπανία από «τη διεθνή κομμουνιστική, εβραϊκή και μασονική συνωμοσία». Παρόλο που ο ποιητής ποτέ δεν εντάχθηκε στο εργατικό επαναστατικό κίνημα, οι κοινωνικές και πολιτικές του θέσεις ήταν τόσο εμφανείς, που για τον Φράνκο και τους υποστηρικτές του δεν είχε καμιά διαφορά από έναν κομμουνιστή. 

Σοφία Αδαμίδου 



http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7576935&textCriteriaClause=%2B%CE%9B%CE%9F%CE%A1%CE%9A%CE%91

70 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΔΣΕ Εγκαινιάστηκε το Μουσείο - Μνημείο του ΔΣΕ στο Θεοτόκο στον Γράμμο


70 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΔΣΕ

Εγκαινιάστηκε το Μουσείο - Μνημείο του ΔΣΕ 

στο Θεοτόκο στον Γράμμο.


Με συμμετοχή εκατοντάδων μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, φίλων και οπαδών του κόμματος, μαχητών και απογόνων του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και της ΕΑΜικής εθνικής αντίστασης, πολλών κατοίκων από τα χωριά της περιοχής, πραγματοποιήθηκαν σήμερα τα εγκαίνια του Μουσείου - Μνημείου του ΔΣΕ στο χωριό Θεοτόκος, στο ΓράμμοΜε τη σημερινή ξεχωριστή και ιδιαίτερα συγκινητική εκδήλωση ολοκληρώθηκε το πρόγραμμα εκδηλώσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ.
Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου έγιναν από τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, μέσα σε παρατεταμένα χειροκροτήματα και υπό τους ήχους συνθημάτων υπόσχεσης συνέχισης του αγώνα. Την κεντρική ομιλία έκανε ο Δημήτρης Γόντικας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με κατάθεση στεφάνων στο μνημείο.
Από νωρίς το πρωί άρχισε η προσέλευση στο χώρο. Ο κόσμος έφτανε συγκροτημένα με λεωφορεία από τις διάφορες περιοχές, αλλά και με ΙΧ αυτοκίνητα. Ξεκίνησαν από την Αττική, την Ηπειρο, τη Δυτική Μακεδονία, τη Θεσσαλία και την Κεντρική Μακεδονία, από μια σειρά πόλεις για να δώσουν το παρόν στη μεγάλη αυτή εκδήλωση τιμής και μνήμης των αγώνων, της προσφοράς και των θυσιών των μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ από τα χωριά του Γράμμου και του Σμόλικα, που έπεσαν στις μάχες, αλλά και των κατοίκων της περιοχής που στήριξαν με κάθε μέσο τον τιτάνιο αγώνα του ΔΣΕ.
Περιηγήθηκαν στο χώρο. Είδαν τις πλάκες που περιβάλλουν το Μνημείο, στις οποίες είναι γραμμένα τα ονόματα 438 μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ από τα χωριά του Γράμμου και του Σμόλικα, ταξινομημένα ανά χωριό, που συμμετείχαν και στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις το δίκαιο και ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ και έπεσαν νεκροί στις μάχες. Με βουρκωμένα μάτια, γεμάτοι περηφάνια, ηλικιωμένοι αλλά και νεώτεροι, άφηναν λίγα λουλούδια κάτω από τα ονόματα των συγγενών τους, των συναγωνιστών τους.
Περιηγήθηκαν στην υπαίθρια έκθεση με πλούσιο φωτογραφικό υλικό και ντοκουμέντα για τον τρίχρονο ηρωικό και δίκαιο αγώνα του ΔΣΕ. Και φυσικά επισκέφθηκαν το εσωτερικό του Μουσείου όπου εκτίθεται χωρισμένο ανά ενότητες, φωτογραφικό υλικό, χάρτες, σπάνια ντοκουμέντα που αφορούν τη δράση του ΔΣΕ στην περιοχή.
Σε μια γωνιά του βρίσκονται φωτογραφίες και προσωπικά αντικείμενα του Χρήστου Ζούνη αντάρτη του ΔΣΕ και της γυναίκας του Ελένης. Τα παιδιά τους, στη μνήμη τους, παραχώρησαν στο ΚΚΕ το σπίτι και το γύρω χώρο και έγινε δυνατόν να κατασκευαστεί το Μουσείο. Συγκινητική ήταν η στιγμή που μπήκαν μέσα στο Μουσείο τα παιδιά τους, ο Βασίλης και ο Νίκος με τη γυναίκα του Βάσω, ο εγγονός του Χρήστος με τη γυναίκα του Γωγώ και την κόρη του Νικολέττα.
Στο χώρο τοποθετήθηκαν συγκροτημένα τα μπλοκ των Οργανώσεων. Με τα κόκκινα λάβαρα υψωμένα, φωνάζοντας συνθήματα οι εκατοντάδες κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι φίλοι και οπαδοί του Κόμματος, απέδωσαν φόρο τιμής. «Οι μαχητές του Γράμμου δεν λύγισαν ποτέ. Δόξα και τιμή στο ΔΣΕ», «ένας αιώνας αγώνας και θυσία το ΚΚΕ στην πρωτοπορία», βροντοφώναξαν..
Τα πανό των Οργανώσεων έδιναν το στίγμα: «Εμπνεόμαστε διδασκόμαστε από την 100χρονη ιστορία του ΚΚΕ, από την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ», «Στη μάχη πάντα πρώτοι! Υποταγή ποτέ! Δόξα και τιμή στο ΔΣΕ», «Οι μαχητές του Γράμμου δεν λύγισαν ποτέ. Δόξα και τιμή στο ΔΣΕ».
Η εκδήλωση ξεκίνησε με σύντομο καλωσόρισμα που απηύθυνε ο Νεκτάριος Τριάντης, Γραμματέας Επιτροπής Περιοχής Ηπείρου - Κέρκυρας - Λευκάδας και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. «Το χαρακτηρίσαμε χρέος και το χρέος αυτό σήμερα εκπληρώνεται, εδώ στα χωριά του Γράμμου και του Σμόλικα, εδώ που σε κάθε πλαγιά, σε κάθε ύψωμα του ηρωικού τόπου, αντηχεί ακόμα ο πόθος των μαχητών του ΔΣΕ για μια καλύτερη ζωή. Σε τούτα τα μέρη η ΚΕ του ΚΚΕ παραδίδει στο λαό της περιοχής το μουσείο του ΔΣΕ», είπε. Και κάλεσε τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα να κάνει τα αποκαλυπτήρια του μνημείου.
Ο Δ. Κουτσούμπας τράβηξε το κόκκινο πανί και αποκαλύφθηκε το μεγαλόπρεπο μνημείο που αποτελείται από τρία Δ, το σύμβολο του ΔΣΕ, που βρίσκονται μέσα σε ομόκεντρους σπειροειδής κύκλους.
Αμέσως μετά χαιρετισμό εκ μέρους της οικογένειας Ζούνη, απηύθυνε ο Χρήστος Ζούνης, ιδιαίτερα φορτισμένος. (Διαβάστε παρακάτω ολόκληρη την ομιλία του).
Ακολούθησε προσκλητήριο των νεκρών. Δύο νεολαίοι της ΚΝΕ, παρουσίασαν ανα χωριό τα ονόματα των νεκρών μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ. Τους συνόδευε ο ήχος του κλαρίνου σ' ένα μακρύ ηπειρώτικο μοιρολόι. Το προσκλητήριο ολοκληρώθηκε με ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των ηρώων και το πένθιμο εμβατήριο.
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με κατάθεση στεφάνων από τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπας και τον Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ Νίκο Αμπατιέλο και σφραγίστηκε με την «Διεθνή» να αντηχεί στις πλαγιές και τις κορφές του Γράμμου.

Ο χαιρετισμός του Χρ. Ζούνη

Στο χαιρετισμό του ο Χρ. Ζούνης, σημείωσε: «Όλοι μας βρισκόμαστε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε τα 70 χρόνια του ΔΣΕ και όλους εκείνους που αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους στις πλαγιές και τις ράχες του Γράμμου για τα ιδανικά του ΚΚΕ.
Τούτο το ιστορικό μνημείο, εδώ στην καρδιά του Γράμμου, φαντάζει καντήλι που σιγοκαίει στη μνήμη των συντρόφων που χάθηκαν και φάρος που φωτίζει τους αγώνες κατά της εκμετάλλευσης.
Η χαρά, η τιμή και η συγκίνηση για μας είναι διπλή. Όχι μόνο επειδή σε αυτόν εδώ το χώρο βρίσκουν στέγη ιστορικά ντοκουμέντα του κόμματος που σχετίζονται με την πάλη απλών ανθρώπων της περιοχής ενάντια στην αστική εξουσία, αλλά επειδή όπου και να κοιτάξουμε εδώ γύρω, βλέπουμε τους γονιούς μας και τους παππούδες μας.
Ο παππούς Χρήστος Ζούνης με την μαγκούρα του και η γιαγιά Ελένη με την ποδιά της, θα βρίσκονται για πάντα εδώ με το κεφάλι ψηλά και το χαμόγελο στα χείλη, περήφανοι που κανένα βασανιστήριο, καμία εξορία και καμία φυλακή δεν κατάφερε να σβήσει τον αγώνα τους και τα όνειρά τους για δικαιοσύνη.
Ευχόμαστε τούτος ο χώρος να γίνει τόπος γνώσης της ιστορίας και των αγώνων του ΚΚΕ για τους νέους και τόπος μνήμης για τους μεγαλύτερους».
902

Τρίτη 15 Αυγούστου 2017

ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ «…μες στη φωνή σου ακέριος ο λαός…»



ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ

«…μες στη φωνή σου ακέριος ο λαός…»

14 Αυγούστου 1908, γεννήθηκε ο Μάνος Κατράκης


«Σύντροφε Μάνο, κρητικόπουλο, Ερωτόκριτέ μας άξιε γιε της Ρωμιοσύνης
Ερωτας είσαι και ομορφιά και λεβεντιά και αγάπη
στο μπόι σου παίρνει μέτρο η ανθρωπιά και η τέχνη
μες στη φωνή σου ακέριος ο λαός βρίσκει την πιο σωστή φωνή του
μες στη φωνή σου πέντε αηδόνια, τρεις αητοί κι ένα λιοντάρι δένουν τη φιλία του κόσμου.
Σύντροφε Μάνο εσένανε σου πρέπουν αψηλόκορφοι ύμνοι σαν τον πάππο σου τον ψηλορείτη…»
                                                                                                                                               Γιάννης Ρίτσος για τον Μάνο Κατράκη 
Για τη ζωή και το έργο του κομμουνιστή και σπουδαίου ηθοποιού μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Ο Μάνος Κατράκης έφυγε  από τη ζωή στις 2 Σεπτεμβρίου 1984. 
Ακολουθεί αφιέρωμα στον Μάνο Κατράκη, από την εκπομπή «Μονόγραμμα», όπου μιλά ο ίδιος. 
http://www.imerodromos.gr/katrakhs-manos/

Δευτέρα 14 Αυγούστου 2017

14 Αυγούστου 1954: Απόψε, που σκοτώνουν τον Πλουμπίδη…



14 Αυγούστου 1954: Απόψε, που σκοτώνουν τον Πλουμπίδη…


 Φορούσε μαύρο κοστούμι και άσπρο πουκάμισο. Ηταν ντυμένος λες και πήγαινε σε γιορτή. Γύρω στις 5 το πρωί, πριν ακόμα ξημερώσει, κατεβαίνει από το αυτοκίνητο. Ο τόπος που είχε επιλεγεί ήταν η Αγία Μαρίνα, στο Δαφνί. Περνώντας δίπλα από τους δημοσιογράφους, δεμένος ακόμα με τις χειροπέδες, κοντοστέκεται. Τους χαιρετά.
   «Γεια σας παιδιά. Μπράβο, όλο νιάτα βλέπω μπροστά μου. Σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία, να ‘στε πάντα καλά. Βλέπετε εγώ σε λίγο φεύγω με ψεύτικες και άδικες κατηγορίες. Το Κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και θα με δικαιώσει».
   Λίγες ώρες αργότερα, οι εφημερίδες φέρνουν στην Αθήνα την είδηση: «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ, αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος (…) δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήση, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του»…
   Ηταν 14 Αυγούστου 1954. Πριν από ακριβώς 60*χρόνια. Ο Νίκος Πλουμπίδης, ο φλογερός επαναστάτης, ο αλύγιστος κομμουνιστής, ο «κόκκινος δάσκαλος», ο διανοούμενος του λόγου και της πράξης, πέφτει νεκρός. Δολοφονημένος από το εκτελεστικό απόσπασμα της αμερικανοκρατίας και της ντόπιας πλουτοκρατίας.
Πλουμπίδης: Ο λαϊκός ηγέτης
φωτο 1
    Ο Ν. Πλουμπίδης γεννήθηκε στα Λαγκάδια της Αρκαδίας στις 31 Δεκέμβρη 1902. Καταγόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια. Μετά από πολλές στερήσεις παίρνει το δίπλωμά του από το διδασκαλείο του Πύργου και το 1924 διορίζεται δάσκαλος στο χωριό Μηλέα της Ελασσόνας. Ξεκινάει η συνδικαλιστική του δράση μέσα από τις γραμμές της Δασκαλικής Ομοσπονδίας που αγωνίζεται για αύξηση των μισθών των δασκάλων.
   «Γνωρίζεται» με την Ασφάλεια όταν στις απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις του 1929 συλλαμβάνεται και βασανίζεται. Ηδη από το 1926 είναι μέλος του ΚΚΕ.
   Ενώ έχει προσβληθεί από φυματίωση και οι γιατροί δεν του δίνουν πάνω από 6 μήνες ζωή, συνεχίζει την αγωνιστική του δράση. Εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Συνομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων. Το «έπαθλο» για την συμμετοχή του στο δημοσιουπαλληλικό κίνημα είναι η σύλληψή του τον Μάρτη του 1931, η καταδίκη του και η απόλυσή του από δάσκαλος. Το 1933, εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής και στη Γραμματεία της Ενωτικής ΓΣΕΕ. Τον Αύγουστο του 1935 παίρνει μέρος στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
   Με τη δικτατορία του Μεταξά, ο Ν. Πλουμπίδης περνά στην παρανομία. Τον Ιούνη 1938 εκλέγεται μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Ενα χρόνο αργότερα πέφτει στα χέρια της Ασφάλειας. Το μεταξικό καθεστώς τον βασανίζει απάνθρωπα σε βαθμό που ακόμα και ο ασφαλίτης γιατρός απεκδύεται της ευθύνης καθώς η ζωή του Πλουμπίδη κρέμεται από μια κλωστή. Τον μεταφέρουν στη φυλακή – σανατόριο της «Σωτηρίας», σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης που περιλαμβάνουν απαγόρευση προαυλισμού, συνομιλίας με οποιονδήποτε κρατούμενο και φυσικά επισκέψεων. Ο Πλουμπίδης καταφέρνει να επιβιώσει.
   Το 1942, κι αφού ο Πλουμπίδης όπως εκατοντάδες κομμουνιστές έχουν παραδοθεί από το μεταξικό φασιστικό καθεστώς και την  κυβέρνηση των δοσίλογων στους Γερμανούς κατακτητές, καταφέρνει να δραπετεύσει από την Τρίπολη, το νέο τόπο εξορίας που τον έχουν μεταφέρει, και φτάνει στην Αθήνα. Τον Δεκέμβρη της ίδιας χρόνιας επανεκλέγεται μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ και μετατρέπεται σε οργανωτικό νου και ψυχή της ανάπτυξης του κινήματος της Εθνικής Αντίστασης στην πρωτεύουσα.
   Ο Πλουμπίδης αναδεικνύεται λαϊκός ηγέτης, καθοδηγώντας πολιτικά και οργανωτικά τις μεγάλες κινητοποιήσεις του λαού της Αθήνας ενάντια στους χιτλεροφασίστες κατακτητές.  
«…θα πεθάνω κομμουνιστής»
φωτο 2
    Ο Πλουμπίδης στα χρόνια του Εμφυλίου δίνει τη μάχη του ΔΣΕ από την Αθήνα δρώντας στην παρανομία. Στις συνθήκες της μετεμφυλιακής παρανομίας στέλνει το γράμμα του στους συνηγόρους του Νίκου Μπελογιάννη, όπου μετά τη σύλληψη και καταδίκη του τελευταίου, δηλώνει ότι είναι ο ίδιος και όχι ο Μπελογιάννης ο επικεφαλής του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, καλεί την κυβέρνηση να μην προχωρήσει στην δολοφονία και προσφέρεται να παρουσιαστεί και να δικαστεί αυτός.
    Συλλαμβάνεται στις 25 Νοέμβρη του 1952 στον Κολωνό και προσάγεται σε δίκη στις 24 Ιούλη 1953. Το κράτος της μετεμφυλιακής κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» τον δικάζει κατ’ εφαρμογή του ΑΝ 375 της μεταξικής φασιστικής χούντας περί «κατασκοπείας»… Μαζί του δικάζονται ερήμην οι Ν. Ζαχαριάδης, Γ. Ιωαννίδης, Β. Μπαρτζιώτας, Μ. Πορφυρογένης, Π. Ρούσος, και άλλα στελέχη της ηγεσίας του ΚΚΕ.
   Η δίκη του Πλουμπίδη δεν θα μπορούσε παρά να αποτελέσει έκφραση της μνημειώδους μισαλλοδοξίας του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας του κράτους της ολιγαρχίας.
   Ο ίδιος δίνει δείγματα απίστευτης ψυχικής ανάτασης. Δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τους στρατοδίκες του, τους οποίους ξεγυμνώνει με την περήφανη απολογία του. Πρέπει να διαχειριστεί και την άδικη εναντίον του κατηγορία που έχει εκτοξευτεί από την ηγεσία του Κόμματος. Ο Πλουμπίδης γνωρίζει πως κάθε του λέξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την αντίδραση εναντίον του ιδανικού για το οποίο έδωσε όλη του τη ζωή. Επιλέγει να μετατρέψει την προσωπική του τραγωδία σε ένα έπος ανωτερότητας, αυτοθυσίας και ανιδιοτέλειας.
   «Ματαιοπονείτε, αν πιστεύετε ότι θα με κάνετε να στραφώ ενάντια στο Κόμμα μου», ήταν η απάντησή του στον πρόεδρο του δικαστηρίου, όταν εκείνος επιχείρησε να αξιοποιήσει τις άδικες και λαθεμένες κατηγορίες της ηγεσίας του ΚΚΕ ενάντια στον Πλουμπίδη.
   «Σήμερα, κύριοι, δε δικάζετε άτομα. Δικάζετε το ΚΚΕ. Και επ’ αυτού, παρόλο ότι σήμερα όχι μόνο δεν έχω την τιμή να εκπροσωπώ το Κόμμα μου, αλλά έχω και πολεμική εναντίον μου, δηλώνω, ότι αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες για την πολιτική του Κόμματός μου», ήταν τα λόγια του…
   «Εκείνοι που με αγαπούν και με σέβονται οφείλουν να πειθαρχήσουν στο Κόμμα, να διαφυλάξουν την Ενότητά του και να έχουν εμπιστοσύνη στην ηγεσία του. Τιμή μου εγώ, πάνω απ’ όλα έχω την τιμή του Κόμματος. Εγώ, εκείνα που δίδασκα τα εφαρμόζω πρώτος εγώ. Ημουν πιστός στο Κόμμα τότε που με περιέβαλε με στοργή και με ανέβαζε στα ανώτερα αξιώματά του, είμαι πιστός και τώρα που -καλά ή κακά, δίκαια ή άδικα- με κατηγορεί και με στιγματίζει. Θα παραμείνω για πάντα πιστός και θα πεθάνω κομμουνιστής»γράφει στο γράμμα του.
Αφοσιωμένος στην «Ποίηση του Κομμουνισμού»
φωτό 3
    Ο Πλουμπίδης ήταν ακριβώς αυτό: Κομμουνιστής. Οχι μόνο στην καρδιά αλλά και στο μυαλό. Και το απέδειξε έχοντας την ψυχική δύναμη, αλλά και τον πολιτικό ορθολογισμό, να αντιληφθεί – παρότι βρισκόταν στη δίνη της προσωπικής του δοκιμασίας – το κύριο: ότι πάνω από τον ίδιο και πάνω από το Κόμμα, πάνω από τις σχέσεις του ίδιου με την ηγεσία του Κόμματος, βρισκόταν η υπόθεση των συμφερόντων του λαού. Το δίκιο της εργατικής τάξης. Η δικαίωση των αγώνων του ΕΑΜ και του ΔΣΕ. Η υπόθεση της σοσιαλιστικής προοπτικής και του ίδιου του κομμουνισμού. Με άλλα λόγια βρίσκονταν όλα αυτά που, τη δεδομένη μάλιστα στιγμή, στις δεδομένες ιστορικές και πολιτικές συνθήκες της ταξικής σύγκρουσης, δεν θα μπορούσαν παρά να περνάνε  – για κάθε κομμουνιστή – μέσα από την υπεράσπιση της τιμής του ΚΚΕ.
   Να γιατί η στάση του Πλουμπίδη δεν προσδιορίζεται με τη φράση «κομματική αφοσίωση» που είναι «στενή» για να την περιγράψει ή πολύ περισσότερο από την φτήνια εκείνων που στην επιστήμη της μαρξιστικής-λενινιστικής ανάλυσης και στο κομμουνιστικό ήθος δεν βλέπουν παρά μόνο «κομματική νομιμοφροσύνη».
   Η στάση του Πλουμπίδη είναι ο ορισμός της αταλάντευτης αφοσίωσης στην Ποίηση του Κομμουνισμού. Αφοσίωση που για να περπατήσεις το δρόμο της μέχρι τέλους χρειάζονται ισόποσα και τα δυο: Και καρδιά και μυαλό. Που σημαίνει ότι: Αν ο Πλουμπίδης δεν ανέλυε σωστά την κατάσταση, αν στις συνθήκες των διώξεων, των Μακρονησιών, των εκτελέσεων, του πρωτόγονου αντικομμουνισμού, επέλεγε, εις βάρος της υπεράσπισης της συνολικής υπόθεσης του κομμουνισμού, να υπερασπιστεί τον κομμουνιστή εαυτό του από την πολεμική του Κόμματος εναντίον του, τότε υπήρχε κίνδυνος στο λάθος της ηγεσίας του Κόμματος να προσθέσει κάποιο δικό του λάθος.
   Ο Πλουμπίδης έπραξε το αντίθετο. Και έστειλε διπλό μήνυμα: Πρώτον, χωρίς τον υπερφίαλο δογματισμό ότι κατέχεις οπωσδήποτε την απόλυτη αλήθεια, να είσαι ασυμβίβαστος παντού. Ασυμβίβαστος απέναντι και στα λάθη των δικών σου, παλεύοντας θαρρετά τη γνώμη σου για ό,τι θεωρείς «στραβό». Δεύτερον, αυτή η κομμουνιστική αρετή, που πρέπει να διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού, η αρετή του ασυμβίβαστου ανθρώπου, να μην ξεστρατίζει σε ατραπούς που σου θολώνουν το νου και τελικά μπορεί να σε οδηγήσουν να «προσφερθείς» ακούσια προς εκμετάλλευση από τους ταξικούς αντιπάλους σου.
  Αυτό έκανε ο Πλουμπίδης. Αφενός δεν συμβιβάστηκε με το εις βάρος του λάθος. Δεν έκλεισε το στόμα του απέναντι στις «ψεύτικες και άδικες κατηγορίες». Δεν παραιτήθηκε από την απαίτησή του να δικαιωθεί, την οποία κληροδότησε ως αίτημα – διαθήκη (σσ: «Το Κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και θα με δικαιώσει»). Και ταυτόχροναδεν άφησε την παραμικρή – μα την παραμικρή – χαραμάδα στους στρατοδίκες να τον «αξιοποιήσουν».
  Εδώ βρίσκεται το μεγαλείο του Πλουμπίδη: Οτι υπέγραψε με το αίμα του την αξία ενός κομματιού της «αλφαβήτας» του κομμουνιστή, ότι έδειξε πόση ψυχή κρύβεται σε κάτι που φαντάζει σαν στείρα «προπαιδεια» και που λέει: Κάνουμε «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Ο Πλουμπίδης, αναλύοντας σωστά τη συγκεκριμένη κατάσταση, κατάφερεναβάλει τα θεμέλια για να αποτινάξειόλα όσα τον «λέρωναν» προσωπικά, χωρίς αυτό να τον εμποδίσει ή να τον απομακρύνει από το κύριο καθήκον: να φωτίσει ακόμα περισσότερο την αλήθεια του ταξικού δίκιου απέναντι στην ταξική βαρβαρότητα.
  Ετσι ο Νίκος Πλουμπίδης κέρδισε κάτι σπάνιο: την μεγάλη τιμή, για τον ίδιο και για όλους τους Ελληνες κομμουνιστές, να είναι από εκείνους που πρόσθεσαν τον δικό τους στίχο σε αυτήν πανανθρώπινη «Ποίηση» των κομμουνιστικών ιδανικών.
«Αφήνω στο γιό μου ένα τίμιο όνομα»
φοτο
     Το στρατοδικείο καταδίκασε τον Νίκο Πλουμπίδη «δις εις θάνατον». Ψύχραιμος, αποφασιστικός, στο άκουσμα της καταδίκης δηλώνει στους δημοσιογράφους: «Θα αντιμετωπίσω το θάνατο σαν Ελληνας κομμουνιστής, όπως αντιμετώπισα και την κατηγορία σε όλη την ακροαματική διαδικασία. Θα πεθάνω ήσυχος και γιατί αρκετό σπόρο έσπειρα και γιατί χιλιάδες νέοι Ελληνες θα πάρουν τη θέση μου μέχρι τη νίκη του λαού».
   Στις 14 Αυγούστου 1954, λίγο πριν το «πυρ», λέει στον επικεφαλής του αποσπάσματος και τον ιερέα που βρισκόταν στον τόπο της εκτέλεσης:«Δεν έχω κανένα βάρος στη συνείδησή μου. Μόνο σας ξαναλέω: Υπήρξα τίμιος αγωνιστής, πάλεψα για το καλό του λαού και για το Κόμμα μου. Κι αφήνω στο γιο μου φεύγοντας ένα τίμιο όνομα». 
 5 Μάρτη 1943
    Ο Πλουμπίδης – λαϊκός ηγέτης έπαιξε επιτελικό και πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια από τις πιο λαμπρές σελίδες του ΕΑΜικού κινήματος με πανευρωπαική και παγκόσμια διάσταση: Η απεργία και η διαδήλωση στις 5 Μάρτη 1943 που καθοδηγήθηκε και οργανώθηκε από το ΚΚΕ, που τίναξε στον αέρα τα σχέδια του Χίτλερ και ακύρωσε το ναζιστικό πρόγραμμα  επιστράτευσης Ελλήνων, είναι εν πολλοίς δικό του έργο.
  Τα αποσπάσματα που ακολουθούν περιγράφουν πως ματαιώθηκαν τα σχέδια του Χίτλερ για την επιστράτευση των Ελλήνων στα γερμανικά Νταχάου. Είναι από κείμενο του Νίκου Πλουμπίδη. Γράφτηκε στην απομόνωση το 1954, ανήμερα της 5ης Μάρτη 1943.
  «Η 5η του Μάρτη, του 1943, είναι ιστορική ημέρα για το Ελληνικό Λαϊκό επαναστατικό κίνημα με παγκόσμια απήχηση και σημασία. Την ημέρα αυτή ολόκληρος ο Αθηναϊκός λαός με ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ στο κέντρο της Αθήνας επέβαλε στο Χίτλερ και στους Ελληνες πράκτορές του να ανακαλέσουν την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ(…).
Στις 4 του Μάρτη, πριν ακόμα φωτίσει, ήλθε ξαφνικά ο Κ. Χατζήμαλης και μου αναφέρει ότι «απεφασίσθη η πολιτική επιστράτευση και ότι αύριο στις 5 του μηνός θα το αναγγείλει από το Ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών ο Πρωθυπουργός Λογοθετόπουλος». Η είδηση ήταν σοβαρή με εξαιρετική πολιτική σημασία. Επρεπε να προλάβουμε τον εχθρό, προτού αναγγείλει την απόφασή του (…).
Σε δυο ώρες συνήλθε η επιτροπή πόλης της ΚΟΑ που αποτελούνταν από διαλεχτούς αγωνιστές. Εκεί ανέπτυξα την πρότασή μου (σ.σ.: ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ και ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ με σύνθημα: ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ. ΨΩΜΙ, ΔΟΥΛΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ) και ετόνισα τις ιστορικές ευθύνες που αναλαμβάνουμε. Ολα τα μέλη δέχτηκαν με ενθουσιασμό την πρότασή μου. Καθορίσαμε το γενικό πρόγραμμα δράσης και όλοι έφυγαν για να κινητοποιήσουν τους τομείς που καθοδηγούσε ο καθένας. Είπαμε να ειδοποιηθεί και η Κ.Ο. Πειραιά να βοηθήσει κι αυτή. Από το μεσημέρι της Τρίτης 4 Μάρτη δεκάδες χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές βρίσκονταν σε πυρετώδη κίνηση. Τα τυπογραφεία και οι πολύγραφοι δούλευαν αδιάκοπα. Πλακάτ, σημαίες, συνθήματα ετοιμάστηκαν. Τα σχέδια πορείας του κάθε κλάδου και τομέα καταστρώθηκαν. Χιλιάδες προκηρύξεις και τρικ μοιράστηκαν. Οι συνδέσεις των διαφόρων κρίκων εκανονίστηκαν. Τα ΧΩΝΙΑ τότε εφευρέθηκαν και τέθηκαν σε εφαρμογή. ΟΛΟΙ οι τομείς ΟΛΑ τα γρανάζια της πολύπλευρης και πολύπλοκης μηχανής τέθηκαν σε κίνηση και άρχισαν να δουλεύουν ταχύτατα και κανονικά. Ξημέρωσε η Τετάρτη 5 Μάρτη του 1943. Ολη η κίνηση, όλες οι υπηρεσίες σταματημένες.
Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ήταν πράγματι ΚΑΘΟΛΙΚΗ. Ολα νεκρώθηκαν. Εργάτες, υπάλληλοι, βιοτέχνες, έμποροι, όλοι απεργούν, όλα κλειστά και τότε άρχισε να ξεχύνεται στο κέντρο της Αθήνας ο λαϊκός χείμαρρος των συνοικιών. Για πρώτη φορά τόσο πυκνές λαϊκές μάζες κατέβηκαν στο πεζοδρόμιο για να διεκδικήσουν και να επιβάλουν τα αιτήματά τους. Για πρώτη φορά παρουσιάστηκε μια τόσο μεγάλη σε όγκο και μαχητικότητα ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ. Αυτό ήταν πρωτοφανές όχι μόνο για την Αθήνα αλλά και για τις μεγάλες ξένες πρωτεύουσες κι αυτό όχι σε καιρούς ειρηνικούς αλλά κάτω απ’ τον πιο βάρβαρο καταχτητή. Το παλλαϊκό ξεσήκωμα ήταν τέτοιο που οι κατακτητές αναγκάστηκαν να ανακαλέσουν την απόφασή τους και να δηλώσουν ότι «ΔΕΝ ΤΙΘΕΤΑΙ ζήτημα πολιτικής επιστράτευσης για την Ελλάδα». Η 5η του Μάρτη του 1943 δεν έσωσε μόνο τα ελληνόπουλα από τα γερμανικά κάτεργα αλλά συνετέλεσε και στην πορεία και την εξέλιξη του πολέμου και έδειξε το δρόμο που πρέπει να ακολουθούν οι λαοί για να επιβάλουν τις θελήσεις τους (…)».
(Ν. Πλουμπίδης, Φυλακές Απομόνωσης 5.3.54).
*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον «Ημεροδρόμο» στις 14 Αυγούστου 2014, 60 χρόνια από την εκτέλεση του Νίκου Πλουμπίδη.

http://www.imerodromos.gr/14-augoustou-1954-apopse-pou-skotonoun-ton-ploubidi/

Μπ. Μπρεχτ: Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια






Μπ. Μπρεχτ:

 Πέντε δυσκολίες 

για να γράψει κανείς την αλήθεια

Σαν σήμερα, 14 Αυγούστου 1956, «έφυγε» ο Μπέρτολτ Μπρεχτ.


«Όποιος θέλει να πολεμήσει την ψευτιά και την αμάθεια και να γράψει την αλήθεια έχει να ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες. Πρέπει να έχει το θάρρος να γράψει την αλήθεια παρόλο που παντού την καταπνίγουν, την εξυπνάδα να την αναγνωρίσει παρόλο που την σκεπάζουν παντού, την τέχνη να την κάνει ευκολομεταχείριστη σαν όπλο, την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θ’ αποκτήσει δύναμη,  την πονηριά να τη διαδώσει ανάμεσα τους.
Αυτές οι δυσκολίες είναι μεγάλες για εκείνους που γράφουν κάτω από το φασισμό, υπάρχουν όμως και γι’ αυτούς που τους κυνήγησαν ή που έφυγαν ακόμα και για όσους γράφουν σε χώρες της αστικής ελευθερίας»1.
Σαν σήμερα, 14 Αυγούστου 1956, έφυγε από τη ζωή ο Μπέρτολτ Μπρεχτ. Ο Μπρεχτ μίλησε για τις «πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια» με λόγο περιεκτικό και ουσιαστικό. Μίλησε για αυτές, το 1935, στο Παρίσι, στο Συνέδριο για την υπεράσπιση της κουλτούρας. 
Τα λόγια του Μπρεχτ αποτελούν χρήσιμο και απαραίτητο  εργαλείο, για όποιον προσπαθεί να αναμετρηθεί με το γράψιμο της αλήθειας. 
Ο Μπρεχτ ήταν κομμουνιστής και είχε διαλεκτικό τρόπο σκέψης. Σημείωνε χαρακτηριστικά:
«Κι όλες αυτές τις πέντε δυσκολίες πρέπει να τις ξεπερνάμε ταυτόχρονα, γιατί δεν μπορούμε να ερευνάμε την αλήθεια για τις βάρβαρες συνθήκες χωρίς να σκεφτόμαστε εκείνους που υποφέρουν κάτω απ’ αυτές, και καθώς, διώχνοντας κάθε πειρασμό δειλίας, γυρεύουμε τις αληθινές αιτίες με τη σκέψη μας στραμμένη σ’ εκείνους που είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν τις γνώσεις τους, πρέπει ταυτόχρονα να σκεφτόμαστε και πώς θα τους δώσουμε την αλήθεια με τρόπο που να ‘ναι στα χέρια τους όπλο και με τόση πονηριά, που η μετάδοση αυτή να μην μπορεί ν’ ανακαλυφθεί και να εμποδιστεί απ’ τον εχθρό. Τέτοιες, λοιπόν, είναι οι απαιτήσεις μας, όταν ζητάμε από τους συγγραφείς να γράψουν την αλήθεια»2.
1.Μπέρτολτ Μπρεχτ, Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια (1935), Αθήνα, Στοχαστής, 2010. σ. 15- 2.Ό.π, σ. 36.
***
Μπέρλτολτ Μπρεχτ: «Βγες έξω σύντροφε»! Το ποίημα «Τραγούδι της απεργίας»
Ο Μπρεχτ, η αλήθεια και ο ρεαλισμός Ο Μπρεχτ για το γράψιμο της αλήθειας και το ρεαλισμό στην τέχνη
Μπ. Μπρεχτ: Ευλογημένη να ‘ναι η αμφιβολία! Εκτενές απόσπασμα το ποιήμα «Εγκώμιο στην αμφιβολία»
Εμείς είμαστε η βάρκα Μπ. Μπρεχτ- Ιστορίες του κυρίου Κόινερ
Τι βλέπεις στον καθρέφτη; Ένα σχόλιο για τα στατιστικά στοιχεία της δυστυχίας και στίχοι από το ποίημα του Μπρεχτ «Προς τους μεταγενέστερους»
Ο ΣΥΡΙΖΑ στην «παρέλαση του καινούργιου» Ένα σχόλιο και δύο στίχοι του Μπρεχτ

ΠΗΓΗ :

http://www.imerodromos.gr/brecht-alhtheia/

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

37 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ- Μαζική εκδήλωση τιμής και μνήμης έξω από το εργοστάσιο της πρώην ΕΤΜΑ



37 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Μαζική εκδήλωση τιμής και μνήμης έξω από το εργοστάσιο της πρώην ΕΤΜΑ


Μαζική εκδήλωση πραγματoποίησαν αργά το απόγευμα της Πέμπτης 27 Ιούλη εργαζόμενοι και νεολαίοι στη μνήμη της 21χρονης ΚΝίτισσας φοιτήτριας Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, η οποία πριν από 37 χρόνια δολοφονήθηκε από την εργοδοσία, έξω από τις πύλες του εργοστασίου - γκέτο της ΕΤΜΑ την ώρα που μοίραζε προκηρύξεις στους εργάτες που έβγαιναν με τα πούλμαν από το εργοστάσιο.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην πρώην ΕΤΜΑ και συμμετείχαν οι Επιτροπές Αγώνα Παντείου του ΜΑΣ, η Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος Ελλάδας (ΟΕΚΙΔΕ), το Κλαδικό Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος Ν. Αττικής, το ΠΑΜΕ, η ΟΓΕ και πολλά εργατικά σωματεία. Επίσης αντιπροσωπεία του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Χρήστο Κατσώτη, μέλος της ΚΕ και βουλευτή του Κόμματος καθώς και του ΚΣ της ΚΝΕ με επικεφαλής τον Μανώλη Ραπανάκη, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ. Παραβρέθηκαν ακόμα και οι βουλευτές του ΚΚΕ Γιάννης Δελής και Κώστας Στεργίου
Στο πλαίσιο της εκδήλωσης έγιναν ανάγνωση του χρονικού της δολοφονίας της Σ. Βασιλακοπούλου, ομιλίες από αντιπροσωπείες των συμμετεχόντων, από τον Μάνο Καβακλή εκ μέρους των Επιτροπών Αγώνα του ΜΑΣ και από τον Γιάννη Καρανικόλα πρόεδρο του Συνδικάτου ΚΙΔΕ. Στην εκδήλωση απηύθυνε χαιρετισμό η αδελφή της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, Ζέτα, η οποία μεταξύ άλλων τόνισε, ότι «είναι σίγουρη ότι οι αγώνες της και οι δικοί σας αγώνες ταυτίζονται και θα συνεχίσετε και εσείς για τα ίδια ιδανικά να αγωνίζεστε». (Δείτε εδώ το video).
Επίσης έγιναν καταθέσεις στεφάνων και απαγγελίες ποιημάτων,  ενώ κρατήθηκε και ενός λεπτού σιγή.
Σημειώνεται ότι τα μέλη του ΜΑΣ έφτασαν στο χώρο της εκδήλωσης με πορεία που ξεκίνησε νωρίτερα από τον τοπικό σταθμό του Μετρό. Καθ όλη την διάρκεια της εκδήλωσης τα συνθήματα που κυριάρχησαν ήταν, «Αγώνας - ρήξη - ανατροπή. Η ιστορία γράφεται με πάλη ταξική» και «Φοιτητές - εργατιά μια φωνή και μια γροθιά».

http://www.902.gr/eidisi/neolaia-paideia/135773/maziki-ekdilosi-timis-kai-mnimis-exo-apo-ergostasio-tis-proin-etma

Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

Σήμερα η εκδήλωση τιμής για τη Σωτηρία Βασιλακοπούλου

Σήμερα η εκδήλωση τιμής για τη Σωτηρία Βασιλακοπούλου


Στις 7.30 το απόγευμα στην πρώην ΕΤΜΑ (Αγ. Αννης και Ιερά Οδός)



Σήμερα θα πραγματοποιηθεί η εκδήλωση τιμής και μνήμης για την 21χρονη ΚΝίτισσα φοιτήτρια, Σωτηρία Βασιλακοπούλου, που δολοφονήθηκε (αύριο κλείνουν 37 χρόνια) από την εργοδοσία, έξω από τις πύλες του εργοστασίου – γκέτο της ΕΤΜΑ, ενώ μοίραζε προκηρύξεις.
Η εκδήλωση θα γίνει στις 7.30 το απόγευμα στην πρώην ΕΤΜΑ (Αγ. Αννης και Ιερά Οδός) και κάλεσμα συμμετοχής απευθύνουν, με κοινή ανακοίνωσή τους η Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων Κλωστοϋφαντουργίας – Ιματισμού – Δέρματος Ελλάδας(ΟΕΚΙΔΕ), το Κλαδικό Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Κλωστοϋφαντουργίας – Ιματισμού – Δέρματος Ν. Αττικής, οι Επιτροπές Αγώνα Παντείου του ΜΑΣ. Κάλεσμα για την εκδήλωση απευθύνουν το ΠΑΜΕ κ.α


http://www.imerodromos.gr/simera-i-ekdilosi-timhs-gia-ti-sotiria-vasilakopoulou/

Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

ΚΝΕ:Καλεί στην αυριανή εκδήλωση τιμής και μνήμης για τη Σωτηρία Βασιλακοπούλου



ΚΝΕ:Καλεί στην αυριανή εκδήλωση τιμής και μνήμης για τη Σωτηρία Βασιλακοπούλου


Σε ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ για τη συμπλήρωση 37 χρόνων από τη δολοφονία της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου αναφέρονται τα εξής:
«Η ΚΝΕ καλεί τους νέους και τις νέες να δώσουν μαζικό "παρών" στην εκδήλωση τιμής και μνήμης για τη Σωτηρία Βασιλακοπούλου την Πέμπτη 27 Ιούλη στις 19.30 στο πρώην εργοστάσιο της ΕΤΜΑ.
37 χρόνια μετά τη δολοφονία της Σωτηρίας, μέλους της ΚΝΕ και φοιτήτριας της Παντείου, την ώρα που μοίραζε προκηρύξεις του ΚΚΕ έξω από το εργοστάσιο, η θυσία της καλεί όλα τα παιδιά των εργατικών - λαϊκών οικογενειών να παραλάβουμε τη σκυτάλη, να συνεχίσουμε και να δυναμώσουμε τον αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Σήμερα που το κεφάλαιο, η κυβέρνηση και τα κόμματά του, στο όνομα της "ανάπτυξης" τσακίζουν τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες και τα όνειρα της νέας γενιάς για μια καλύτερη ζωή, που μπλέκουν το λαό και τη νεολαία στα επικίνδυνα σχέδια ΝΑΤΟ και ΕΕ, που η υπερεκμετάλλευση των νέων εργαζομένων και τα εργατικά "ατυχήματα" δίνουν και παίρνουν στους τόπους δουλειάς, έχουμε τη δύναμη να βαδίσουμε το δρόμο της διεξόδου από αυτήν τη βαρβαρότητα. Το δρόμο που πριν από εμάς βάδισαν με τους αγώνες τους η Σωτηρία και χιλιάδες ακόμα ήρωες της εργατικής τάξης και του λαού μας.
Το να τιμάμε τη Σωτηρία σημαίνει πρώτα από όλα να παλεύουμε σήμερα για την οργάνωση των νέων σε κάθε τόπο δουλειάς και εκπαίδευσης, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας. Δεν ξεχνάμε, κρατάμε τη μνήμη της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου ζωντανή, δυναμώνοντας τον αγώνα ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της ανεργίας, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ».
http://www.902.gr/eidisi/neolaia-paideia/135684/kalei-stin-ayriani-ekdilosi-timis-kai-mnimis-gia-ti-sotiria