Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω;

Ο τραγουδοποιός Νικόλας Άσιμος γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1949 στη Θεσσαλονίκη. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλαος Ασημόπουλος. Οι γονείς του ήταν από την Κοζάνη, όπου ο Νικόλας έζησε τα παιδικά του χρόνια και τελείωσε το σχολείο. Ως έφηβος, ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Διακρίθηκε στο άλμα εις ύψος, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στους μαθητικούς αγώνες σχολείων της Μακεδονίας το 1965, καθώς και στο ποδόσφαιρο. Μάλιστα, του έγινε επίσημη πρόταση από την ομάδα της Κοζάνης, αλλά τελικά η συμφωνία ναυάγησε. Στα δεκαοχτώ του έφυγε για τη Θεσσαλονίκη, για να σπουδάσει στο Νεοελληνικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής. Αρχικός στόχος του ήταν να περάσει στο τμήμα δημοσιογραφίας, την οποία άσκησε ερασιτεχνικά παράλληλα με τις σπουδές του. Σε κάποιο άρθρο του σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το ψευδώνυμο Άσιμος κι έκτοτε το καθιέρωσε. Παράλληλα, ασχολήθηκε και με το θέατρο. Έφτιαξε ένα φοιτητικό θεατρικό εργαστήρι, παίζοντας Αριστοφάνη, Μένανδρο, Μολιέρο. Τότε αγόρασε και την πρώτη του κιθάρα. Σχεδόν από την Α' Γυμνασίου έγραφε στιχάκια και ποιήματα, αλλά ποτέ δεν είχε εκδηλώσει καμία έφεση προς τη μουσική. Αυτοδίδακτος μουσικός, άρχισε εμφανίσεις σε μικρές μπουάτ. Ανυπότακτος, αγνόησε όλες τις προειδοποιήσεις της λογοκρισίας για τα τραγούδια του και τα λεγόμενά του. Συνελήφθη και κρατήθηκε στην Ασφάλεια. Όταν τον άφησαν, η ταυτότητά του είχε χαθεί. Δεν έβγαλε άλλη, παρά μόνο 18 χρόνια αργότερα, οπότε κατάφερε να του εκδώσουν μία ταυτότητα στο όνομα Άσιμος, με τη «διευκρίνιση» στο σημείο του θρησκεύματος: Άνευ θρησκεύματος. Το 1973, και χωρίς πτυχίο, κατέβηκε στην Αθήνα. Εμφανίστηκε σε αρκετές μπουάτ στην Πλάκα, σε συνεργασία με τραγουδιστές, ηθοποιούς και συνθέτες, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα με μουσική, κείμενα, σκετς και ντοκουμέντα κόντρα στο κατεστημένο: «5η εποχή», «11η εντολή», «Χνάρι», «Μουσικό Θέατρο Φτώχειας», «Σούσουρο». Ανάμεσα στους τότε συνεργάτες του, πολλά και γνωστά ονόματα: Γκαϊφύλιας, Τραντάλης, Πανυπέρης, Φινίκης, Μουζακίτης, Σπυρόπουλος κ.α. Το 1975 κυκλοφόρησε τα πρώτα του τραγούδια σ' ένα δισκάκι 45 στροφών (Ρωμιός- Μηχανισμός). Παράλληλα άρχισε την έκδοση «παράνομων» κασετών, που ηχογραφούσε και διακινούσε μόνος του στα Προπύλαια, στο Πολυτεχνείο, στα Εξάρχεια, στο Μοναστηράκι, στο Λυκαβηττό. Δημιούργησε την «Exarchia Square Band» και συμμετείχε σε συναυλίες, κοινωνικοπολιτικές εκδηλώσεις, μουσικοθεατρικά σχήματα, θέατρο του δρόμου, διάφορα δρώμενα. Κατά καιρούς, συνεργάστηκε με πολλά σχήματα και καλλιτέχνες. Το 1977 φυλακίστηκε για δύο μήνες, μαζί με άλλους πέντε εκδότες - συγγραφείς, με επίσημη κατηγορία: «εξέχουσες προσωπικότητες που επηρεάζουν αρνητικά το κοινωνικό σύνολο». Το 1981 έγραψε το βιβλίο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» και το 1982 κυκλοφόρησε τον πρώτο του μεγάλο δίσκο, με τίτλο «Ξαναπές το», σε τέσσερα τραγούδια του οποίου συμμετείχαν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Χαρούλα Αλεξίου. Περίπου ένα χρόνο αργότερα άνοιξε ένα μαγαζάκι στα Εξάρχεια, στην οδό Καλλιδρομίου. Ήταν ο «Χώρος Προετοιμασίας» όπως το ονόμασε, αλλά και διαμονής, αφού αυτό ήταν και το σπίτι του. Εκεί έγραφε, συνέθετε τα τραγούδια του, πουλούσε βιβλία, παιχνίδια για παιδιά, πρόχειρα κοσμήματα κατασκευής γνωστών του, κασέτες δικές του κυρίως, φωτιστικά, πήλινα, κάρτες παλιές και πολλά άλλα. Το 1987 οδηγήθηκε βιαίως σε ψυχοθεραπευτική κλινική και λίγο αργότερα στις φυλακές Κορυδαλλού, με την κατηγορία του βιασμού. Αποφυλακίστηκε με χρηματική εγγύηση, αλλά δεν κατάφερε να ξεπεράσει τη μεγάλη του πίκρα γι' αυτή την αβάσιμη κατηγορία, που δεν τεκμηριώθηκε ποτέ. Η εκκρεμούσα δίκη, μαζί με τ' άλλα προβλήματα που ήταν πολλά, συσσωρεύτηκαν μέσα του... Μετά από δύο ανεπιτυχείς απόπειρες αυτοκτονίας, στις 17 Μαρτίου του 1988 βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του. Μετά θάνατον, κυκλοφόρησαν δύο ακόμη δίσκοι του: «Το φανάρι του Διογένη» με τη συμμετοχή της Σωτηρίας Λεονάρδου και το «Γιουσουρούμ - Στο φαλιμέντο του κόσμου», με τη συμμετοχή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/102#ixzz3jMUmzbFI

"Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ..."

"Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ..."

Σαν σήμερα το 1936 δολοφονήθηκε, από το καθεστώς του Φράνκο, ο ποιητής Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Με αφορμή αυτή τη δυσάρεστη επέτειο, αναδημοσιεύουμε κείμενο του Ριζοσπάστη, για τη ζωή και το έργο του γελαστού παιδιού.



ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ

Οικουμενική, αθάνατη η ποίησή του

19 Αυγούστου 1936 ο Λόρκα δολοφονείται από τους φαλαγγίτες του δικτάτορα Φράνκο

Ανθρωποι, πόθοι, πάθη, έρωτες, αγώνες, παραδόσεις, φύση ήταν ο μαγικός ιστός πάνω στον οποίο ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα ύφανε την οικουμενική, αθάνατη ποίησή του. Ο ποιητής, μέσα από την ποίησή του, «τραγούδησε» την αγάπη αλλά και το θάνατο, μίσησε το δεσποτισμό και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και όρθωσε το ανάστημά του σε κάθε μορφή αδικίας. Ο Λόρκα καταδίκαζε την καπιταλιστική κοινωνία και όλα όσα είχε σαν συνέπειες - την αδιαφορία για τη δυστυχία, την αποξένωση, τη φτώχεια και το ρατσισμό. Το έργο του απαγορεύτηκε στην Ισπανία μέχρι το 1953, όταν ξαναεμφανίστηκε λογοκριμένο. Μόνο μετά το θάνατο του Φράνκο το 1975, έγινε δυνατό να συζητηθεί δημόσια το έργο και ο θάνατός του. Ο Λόρκα έβλεπε πέρα από τις περιστάσεις, αναζητώντας μια εξήγηση, με το φόβο πως η δυστυχία γύρω του δεν φαινόταν να έχει καμιά κοινωνική ή ηθική εξήγηση. Στο ποίημα «Τυφλό Πανόραμα της Νέας Υόρκης», έγραφε: «Ο αυθεντικός πόνος που κρατά τα πάντα ξύπνια είναι μια μικροσκοπική, απέραντη φωτιά στα αθώα μάτια άλλων συστημάτων». Ενώ στο «Ξημέρωμα», με θέμα πάλι τη Νέα Υόρκη, έγραφε: «Το ξημέρωμα της Νέας Υόρκης στενάζει στ' απέραντα κλιμακοστάσια, ψάχνοντας μέσα απ' τις γωνίες νάρδους από σχεδιασμένη αγωνία. Το ξημέρωμα φτάνει και κανείς δεν το παίρνει στο στόμα του γιατί εκεί δεν έχει αύριο και δυνατότητα ελπίδας». Ο Λόρκα και το θέατρο Στο θέατρο, ο Λόρκα ανακάλυψε ένα ισχυρό μέσο να συνδέεται με το κοινό και να το προκαλεί. Το θέατρο, έγραφε, «είναι ποίηση που σηκώνεται από το βιβλίο και γίνεται ανθρώπινη. Κι όσο γίνεται ανθρώπινη, μιλάει και φωνάζει, κλαίει και απελπίζεται». «Θηριοδαμαστής και μυθικό ζώο», έργο του Φ. Γκ. Λόρκα «Θηριοδαμαστής και μυθικό ζώο», έργο του Φ. Γκ. Λόρκα Αυτή τη σχέση του με το κοινό καταγράφει στο τελευταίο του έργο το «Κοινό» και στο μονόπρακτο «Κωμωδία χωρίς τίτλο». Το «Κοινό», δράμα υπερρεαλιστικό, δίνει μια άλλη εικόνα για το έργο του Λόρκα . Τολμηρή αναζήτηση ενός ονειρικού θεάτρου με ποιητικές εκλάμψεις, όπου μέσα από τεχνικές και μοτίβα που πολύ αργότερα θα χρησιμοποιηθούν από την πρωτοπορία του θεάτρου (Pirandello, Cocteau, Genet, Beckett κ.ά.), μιλάει για τον ομοφυλόφιλο έρωτα, το θάνατο, την αδυναμία και το τυχαίο στον έρωτα, προβληματίζεται πάνω στη φύση του θεάτρου, στις σχέσεις συγγραφέα - έργου - θεατή. Η «Κωμωδία χωρίς τίτλο», απόηχος των ταραγμένων χρόνων 1935-36, κινείται σ' ένα κλίμα ανησυχητικό κι απειλητικό, κι έχει σαν θέμα την τέχνη, το θέατρο και την επανάσταση. «Τολμηρότατο και με μια εντελώς νέα τεχνική. Είναι το καλύτερο που έχω γράψει για το θέατρο. (...) Δεν αντιλήφτηκαν τίποτα ή τρόμαξαν - το καταλαβαίνω. Το έργο είναι πολύ δύσκολο και για την ώρα δεν μπορεί να παιχτεί. Εχουν δίκιο. Αλλά σε δέκα ή είκοσι χρόνια θα γίνει τρομερή επιτυχία. Θα δεις». Αυτά είναι τα λόγια του Λόρκα , μετά την πρώτη ανάγνωση του έργου, σε φίλους του, το φθινόπωρο του 1931. Από τότε το έργο ξαναδουλεύτηκε αλλά δεν εκδόθηκε ποτέ ολόκληρο. Μια μορφή του χειρογράφου παραδόθηκε στον R. M. Nadal που για χρόνια πολλά έψαχνε για άλλες εκδοχές του έργου και τη χαμένη 5η σκηνή του χειρογράφου. Εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1978 στην Ισπανία με το μονόπρακτο «Κωμωδία χωρίς τίτλο», που αρχικά νόμισαν ότι πρόκειται για την περίφημη χαμένη 5η σκηνή και δεν αποκλείεται να είναι. Η δολοφονία Κοντά στη Γρανάδα, στο χωριό Βιθνάρ, κοντά στην «Πηγή των Δακρύων» βρήκε τραγικό θάνατο πριν από εβδομήντα επτά χρόνια, το πρωινό της 19ης Αυγούστου 1936, δολοφονημένος από τους φαλαγγίτες του δικτάτορα Φράνκο. Ο Λόρκα είχε προειδοποιηθεί από τους φίλους του τον Ιούλιο του 1936, όταν ήταν ήδη γνωστό ότι ο Φράνκο ετοίμαζε τα στρατεύματά του στο ισπανικό Μαρόκο και θα ξεσπούσε ο εμφύλιος πόλεμος, να μην πάει στην Ανδαλουσία. Δύο ημέρες μετά την άφιξή του στη Γρανάδα ξέσπασε ο πόλεμος. Η περιοχή ήταν η πρώτη που κατελήφθη από τους φρανκιστές, ο γαμπρός του Λόρκα και δήμαρχος της Γρανάδας συνελήφθη στις 16 Αυγούστου και την επομένη εκτελέστηκε. Την ίδια ημέρα συνελήφθη και ο Λόρκα . Το φασιστικό καθεστώς δε δίστασε να εκτελέσει έναν διάσημο ποιητή, που προερχόταν από μια πολύ γνωστή οικογένεια της περιοχής. Αλλά δεν είναι περίεργο, αν σκεφτεί κανείς ότι εκείνη τη χρονιά μόνο στην περιοχή γύρω από την Αλάμπρα η φάλαγγα εξετέλεσε 30.000 άτομα, αφού ο Φράνκο είχε διακηρύξει ότι θα «προστάτευε» την Ισπανία από «τη διεθνή κομμουνιστική, εβραϊκή και μασονική συνωμοσία». Παρόλο που ο ποιητής ποτέ δεν εντάχθηκε στο εργατικό επαναστατικό κίνημα, οι κοινωνικές και πολιτικές του θέσεις ήταν τόσο εμφανείς, που για τον Φράνκο και τους υποστηρικτές του δεν είχε καμιά διαφορά από έναν κομμουνιστή.

Σοφία Αδαμίδου



http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7576935&textCriteriaClause=%2B%CE%9B%CE%9F%CE%A1%CE%9A%CE%91

Μάνος Κατράκης: Ο αγωνιστής της υποκριτικής

14 Αυγούστου 1908:
Γεννιέται ο κομμουνιστής ηθοποιός Μάνος Κατράκης. Στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής και στα χρόνια του εμφυλίου, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της Αντίστασης. Απολύεται από το Εθνικό Θέατρο για τις ιδέες του, συλλαμβάνεται, του ζητούν να υπογράψει δήλωση, αρνείται και εξορίζεται στην Ικαρία, τη Μακρόνησο και τον Αϊ-Στράτη, μέχρι το 1952. Αλλά και αργότερα, ήταν πάντα από τους πρώτους, σε όλους τους λαϊκούς αγώνες και πάντα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, μέχρι το θάνατό του. Σε δύσκολες εποχές ο Μάνος Κατράκης, είτε με το λόγο του «Προμηθέα», είτε με τη συμμετοχή του στην Αντίσταση, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις διεκδικήσεις του ΚΚΕ, τίποτε άλλο δεν επιζητούσε από το να υπηρετήσει τον άνθρωπο.
«Η ζωή άρχισε από τότε που μπήκα στο Κόμμα μου», είχε πει ο ίδιος. «Διάλεξα να είμαι κομμουνιστής. Αισθάνομαι υπερηφάνεια για το Κόμμα, για τις εκατοντάδες χιλιάδες τους συντρόφους, που αποτελούν τον κορμό του μεγάλου δέντρου του μέλλοντος. Από αυτό αντλούμε όλη τη δύναμη για την τελική δικαίωση των αγώνων και θυσιών του λαού μας. Από τη ζωοδότρα πηγή αυτού του λαού παίρνουμε εμείς οι καλλιτέχνες το υλικό, που το κάνουμε λόγο, εικόνα, ποίηση, μουσική, θέατρο και ό,τι άλλο βοηθά στην καλυτέρευση του νου και της ψυχής».

902

"Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ"

"Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ"

Σαν σήμερα, χαράματα 14ης Αυγούστου 1954, στην Αγία Μαρίνα, στο Δαφνί, εκτέλεσαν τον Νίκο Πλουμπίδη. Στην κυβέρνηση βρισκόταν ο «Ελληνικός Συναγερμός», του Παπάγου. Βεβαίως, δύο χρόνια πριν, το Μάρτη του 1952, οπότε εκτέλεσαν τον Νίκο Μπελογιάννη, στην κυβέρνηση βρισκόταν το «Κέντρο», με επικεφαλής τον Πλαστήρα. Εχει τη δική της αξία η μελέτη και η γνώση της ιστορίας των αστικών πολιτικών κομμάτων. Είναι χρήσιμη και για σήμερα, γιατί η ιστορία τους δείχνει από τη μια τους ελιγμούς τους, αλλά δείχνει την ενιαία ταξική στάση τους απέναντι στο εργατικό κίνημα και το ΚΚΕ. «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ», έγραψαν την επόμενη μέρα οι εφημερίδες της εποχής, για τον Νίκο Πλουμπίδη. Ο Νίκος Πλουμπίδης πιάστηκε στις 25 Νοέμβρη του 1952. Η δίκη του άρχισε στις 24 Ιούλη 1953. Μαζί του δίκαζαν ερήμην και τους Ν. Ζαχαριάδη, Γ. Ιωαννίδη, Β. Μπαρτζιώτα, Μ. Πορφυρογένη, Π. Ρούσο, Λ. Στρίγγο, Μ. Βλαντά, Γ. Βοντίτσιο - Γούσια κ.ά. Ολοι με την κατηγορία της «παράβασης» του ΑΝ 375 της μεταξικής δικτατορίας περί κατασκοπείας. Ο Νίκος Πλουμπίδης εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα το 1926. Στο μεσοπόλεμο ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση μέσα από την «Αριστερή Παράταξη» των δασκάλων (που στηριζόταν από το ΚΚΕ). Το Μάρτη του 1933 εκλέχθηκε στην Εκτελεστική Επιτροπή της ταξικής Ενωτικής ΓΣΕΕ, της οποίας ήταν και εκπρόσωπος στην Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή. Υπήρξε μέλος της αντιπροσωπείας του ΚΚΕ στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1935, ενώ κατά το 6ο Συνέδριο του Κόμματος, το Δεκέμβρη του ίδιου έτους, αναδείχθηκε αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής. Τον Ιούνη του 1938 σε σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα εκλέχθηκε μέλος του ΠΓ της ΚΕ αναλαμβάνοντας την καθοδήγηση του Γραφείου Περιοχής Μακεδονίας - Θράκης. Την περίοδο της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης υπήρξε Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ, ενώ στη συνέχεια διετέλεσε και πρώτος καθοδηγητής της Οργάνωσης Προστασίας Λαϊκού Αγώνα (ΟΠΛΑ). Στο 7ο Συνέδριο του Κόμματος το 1945 αναδείχθηκε και πάλι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Στη διάρκεια του Εμφυλίου ο Πλουμπίδης παρέμεινε στην Αθήνα, ενώ από την άνοιξη του 1949 ανέλαβε υπεύθυνος του παράνομου κομματικού κλιμακίου στην Ελλάδα. Στις 25/7/1952 το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στηριζόμενο - σε μεγάλο βαθμό - και σε πληροφορίες στελεχών από την Ελλάδα, καθώς και στην πρωτοβουλία του Πλουμπίδη να δημοσιοποιήσει επιστολή με την οποία αναλάμβανε την ευθύνη του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, ενώ υπεύθυνος ήταν ο Μπελογιάννης, βγάζει απόφαση «για τον Νίκο Πλουμπίδη (Μπάρμπα)», με την οποία τον διαγράφει, χρησιμοποιώντας ιδιαίτερα σκληρούς, άδικους και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς (του προδότη, του χαφιέ, κ.λπ.). Ο Πλουμπίδης, απομονωμένος και χαρακτηρισμένος από την ηγεσία του Κόμματος, όχι μόνο δεν το αποκήρυξε, αλλά και το υπεράσπισε μέχρι την τελευταία του πνοή. Και ο ίδιος θεωρούσε πως υπήρξε θύμα συγκυριών και λανθασμένων - ενδεχομένως και προβοκατόρικα διοχετευμένων - παραπλανητικών πληροφοριών. Πράγματι, η Ασφάλεια διέδιδε προβοκατόρικες φήμες, κατασκευασμένα σενάρια, με σκοπό να σπείρει τη σύγχυση και την αμφιβολία ανάμεσα στους κομμουνιστές. Για παράδειγμα, προπαγανδιζόταν σκόπιμα η διαφοροποιημένη και προβοκατόρικη στάση αστών πολιτικών και επικεφαλής των διωκτικών αρχών απέναντι σε στελέχη του ΚΚΕ, όπως του αρχιασφαλίτη Ιωάννη Πανόπουλου, που έβριζε δημόσια τον Μπελογιάννη, ενώ επαινούσε τον Πλουμπίδη. Σε αυτό το κλίμα κατηγορήθηκε και ο Πλουμπίδης ως χαφιές. Από αυτό το κλίμα δεν ήταν απαλλαγμένος ούτε ο ίδιος ούτε άλλα στελέχη του ΚΚΕ, που, αργότερα, όταν διαχωρίστηκαν ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά από το ΚΚΕ, εμφανίστηκαν να καταγγέλλουν τη λεγόμενη «πρακτορολογία του Κόμματος». Βεβαίως, ο Νίκος Πλουμπίδης έμεινε πιστός στο ΚΚΕ. «Δε με χωρίζει καμιά διαφορά με την ηγεσία του Κόμματός μου», τόνιζε στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή» της 25/7/1954. «Η ανακοίνωση του Κόμματος περί αποκηρύξεώς μου είχε σκοπό να προφυλάξει το Κόμμα από έναν υποτιθέμενο εχθρό και οφείλεται σε σφαλερές ενδείξεις και υποβολιμαίες πληροφορίες. Πάντως, πιστεύω ότι το Κόμμα θα επανεξετάσει εν καιρώ το ζήτημα». Επίσης, αποστομωτική σε όσους έως και σήμερα προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν την υπόθεση Πλουμπίδη για να χτυπήσουν το ΚΚΕ αποτελεί το γράμμα που άφησε και το οποίο ανάμεσα σε άλλα αναφέρει: «Εκείνοι που με αγαπούν και με σέβονται οφείλουν να πειθαρχήσουν στο Κόμμα, να διαφυλάξουν την ενότητά του και να έχουν εμπιστοσύνη στην ηγεσία του. Τιμή μου εγώ, πάνω απ' όλα, έχω την τιμή του Κόμματος». Η 9η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1958) διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να στηρίζει την κατηγορία του προβοκάτορα και του χαφιέ και αποφάσισε την αποκατάσταση του Νίκου Πλουμπίδη.
http://nikarast.blogspot.gr/2015/08/blog-post_29.html

ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ: Γιορτάστηκαν τα 89α γενέθλια του ηγέτη της Κούβας

ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ
Γιορτάστηκαν τα 89α γενέθλια του ηγέτη της Κούβας

ΑΒΑΝΑ.--
Τα 89α γενέθλια του ηγέτη της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο Ρους, γιορτάστηκαν χτες στο νησί, με εκδηλώσεις σε πολλές πόλεις. Επίσης, μηνύματα στον Κουβανό ηγέτη απέστειλαν άλλοι ηγέτες της Λατινικής Αμερικής και άλλων χωρών του κόσμου, ενώ επίσκεψη στην Κούβα πραγματοποιεί ο πρόεδρος της Βολιβίας, Εβο Μοράλες. Ο Φιντέλ γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1926 στην πόλη Μπιράν, από τον Ισπανό μετανάστη από τη Γαλικία, που στη συνέχεια απέκτησε εκτάσεις με ζαχαροκάλαμο, Ανχελ Κάστρο Αργκίς και την Κουβανέζα Λίνα Ρους Γκονζάλες, αγρότισσα που εργαζόταν στα κτήματά του. Από το 1945 συμμετείχε ενεργά στους φοιτητικούς πολιτικούς αγώνες στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας. Το 1947 πήρε μέρος στην εκστρατεία εναντίον της τυραννίας του δικτάτορα Τρουχίγιο στη Δομινικανή Δημοκρατία, ενώ συμμετείχε μαζί με το κολομβιανό λαό στη λαϊκή εξέγερση του Απρίλη του 1948 στην Μπογκοτά. Υπήρξε μέλος του Κόμματος του Κουβανικού Λαού (Ορθόδοξοι). Μετά από το πραξικόπημα του 1952, αντιτάχθηκε στη δικτατορία του Φλουχένσιο Μπατίστα και ηγήθηκε της αποτυχημένης στρατιωτικά αλλά με μεγάλη συμβολική αξία επίθεσης στα στρατόπεδα του Σαντιάγκο δε Κούβα και Μπαγιάμο, στις 26 Ιούλη του 1953, που συνέβαλε να δυναμώσει η «φωτιά» της εξέγερσης που προετοιμαζόταν. Φυλακίστηκε για 22 μήνες και απελευθερώθηκε χάρη στη λαϊκή πίεση και ίδρυσε το «Κίνημα της 26ης Ιούλη». Αυτοεξορίστηκε στο Μεξικό και εκεί οργάνωσε τη λαϊκή (ένοπλη) εξέγερση εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα. Στις 2 Δεκέμβρη του 1956, αποβιβάστηκε στην Κούβα, ως αρχηγός της ομάδας που είχε φτάσει με το πλοίο «Γκράνμα» και ξεκίνησε ο επαναστατικός αγώνας στη Σιέρα Μαέστρα. Οι επαναστάτες την 1η Γενάρη του 1959 ολοκληρώνουν τη νίκη τους και ο Φιντέλ αναλαμβάνει τα καθήκοντα του αρχηγού των Ενόπλων Επαναστατικών Δυνάμεων και στις 13 Φλεβάρη διορίζεται πρόεδρος της Επαναστατικής Κυβέρνησης. Στις 16 Απρίλη του 1961, ανακηρύσσει το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης.
Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας των Ενωμένων Επαναστατικών Οργανώσεων και του Ενωμένου Κόμματος της Σοσιαλιστικής Επανάστασης της Κούβας και από την επανίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας, τον Οκτώβρη του 1965, ανέλαβε τη θέση του Α' Γραμματέα και παρέμεινε σε αυτή μέχρι το 2006, οπότε λόγω ασθένειας αποσύρθηκε από τα κομματικά και κυβερνητικά καθήκοντά του.
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8551176

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ: Ορκισμένος εχθρός του καπιταλισμού

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ: Ορκισμένος εχθρός του καπιταλισμού

«Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί Οι έμποροι φωνάζουν γι' αγορές Οι άνεργοι πεινούσαν Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ' το τραπέζι Κηρύχνουν τη λιτότητα Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα Ζητάνε θυσίες Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους Για τις μεγάλες εποχές που θα 'ρθουν Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο .... Τι περιμένετε; Οτι οι κουφοί παραχωρήσεις θα σας κάνουν Κι ότι οι αχόρταγοι κάτι θε να σας δώσουν! Οι λύκοι θα σας ταΐσουνε αντί να σας καταβροχθίσουν! Από φιλία Θα σας προσκαλέσει η τίγρη Να της βγάλετε τα δόντια!
Τέτοια περιμένετε!» (Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου Bertolt Brecht)
* * *

Πάντα επίκαιρος ο λόγος του μεγάλου ποιητή, πεζογράφου, δραματουργού, θεωρητικού, σκηνοθέτη και δασκάλου, Μπέρτολτ Μπρεχτ, που στις 14 Αυγούστου συμπληρώνονται 59 χρόνια από το θάνατό του. Ο «στρατευμένος» στο μαρξισμό και σοσιαλισμό, δημιουργός, με το πολύμορφο έργο του, για τέσσερις σχεδόν δεκαετίες, αποτέλεσε, όχι μόνο μια πρωτοπορία, αλλά και πολιτιστική «επανάσταση» στη Δυτική Ευρώπη του 20ού αιώνα. Μια επανάσταση που γνώρισε διεθνή απήχηση. Επηρέασε πολλούς καλλιτέχνες παγκοσμίως, αλλά και πολεμήθηκε πολύμορφα, όσο κανένα άλλο αισθητικό κίνημα, από δηλωμένους κι αδήλωτους εχθρούς, από «άσπονδους φίλους». Γεννήθηκε στις 10 Φλεβάρη του 1898 στο Αουγκσμπουργκ και πέθανε στις 14 Αυγούστου του 1956, στο Ανατολικό Βερολίνο, όπου είχε εγκατασταθεί οριστικά από το 1949. Το 1917 γράφτηκε στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου του Μονάχου, αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του, ξαναγύρισε στο Αουγκσμπουργκ, και υπηρέτησε για ένα διάστημα σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Οι θεατρικές του αναζητήσεις γνώρισαν πολύ γρήγορα την καταξίωση, με το βραβείο Κλάιστ (1922). Αντικομφορμιστής, ορκισμένος εχθρός του πολέμου και του καπιταλισμού, βρίσκεται ήδη από το 1923 πέμπτος στον μαύρο πίνακα του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας. Οταν οι Εθνικοσοσιαλιστές καταλαμβάνουν την εξουσία το 1933, ο Μπρεχτ παίρνει το δρόμο της εξορίας: Ελβετία, Δανία, Φινλανδία, Ρωσία, και τέλος Αμερική, όπου συνεργάζεται στην Καλιφόρνια με τον Τσάρλι Τσάπλιν και τον Τσαρλς Λότον. Ομως και στην Αμερική τα πράγματα για εκείνον δεν ήταν ρόδινα. Τον Σεπτέμβρη του 1947, ο Μπρεχτ (μαζί με καμιά σαρανταριά ακόμα καλλιτέχνες του Χόλιγουντ) κλήθηκε από την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών (House Un-American Activities Committee - HUAC) να δώσει εξηγήσεις διότι, λέει, είχε γράψει «ορισμένα αρκετά επαναστατικά ποιήματα, θεατρικά έργα και άλλα κείμενα». Το θέατρο «εργαστήρι» κοινωνικής αλλαγής Ενώ καταθέτει στην Επιτροπή Μακάρθι Ενώ καταθέτει στην Επιτροπή Μακάρθι Η ακριβή προσφορά του Μπρεχτ είναι το έργο του και οι θέσεις του για το θέατρο, που μας δίνουν το δικαίωμα ν' αναρωτηθούμε πόσοι και πώς, μετά απ' αυτόν (αλλά και πριν), μίλησαν από σκηνής όπως εκείνος για τα καίρια θέματα, όχι μόνο της εποχής μας, αλλά κάθε καιρού και τόπου. Πόσοι είχαν τη δική του φλεγόμενη και φλέγουσα συνείδηση των ανίατων κοινωνικών πληγών, πόσοι μπόρεσαν να μεταδώσουν τη συνείδηση αυτή στους ανυποψίαστους, όχι με ρητορείες και δημαγωγικές κορόνες, αλλά με ζέοντα θεατρικό λόγο και πράξη. Στη χαραυγή του 21ου αιώνα, σ' έναν κόσμο βαθύτατων αλλαγών, αναπόφευκτα αναρωτιόμαστε: Τι έχει χαθεί και τι ενσωματώθηκε στην παγκόσμια θεατρική παράδοση από τη θεωρία και την πρακτική του Μπρεχτ για το θέατρο; Ποια η θέση και ο ρόλος της «παρεμβατικής σκέψης» του στο άλυτο κουβάρι αντιθέσεων της πραγματικότητας και ρευμάτων σκέψης, που χαρακτηρίζει το σημερινό κόσμο; Πώς επανεκτιμάται η μέθοδός του, της συνεργατικής δουλειάς, που πρώτος - και μάλλον μόνος μέχρι σήμερα - εφάρμοσε και στην παραγωγή έργων τέχνης; Την εποχή που ο εξπρεσιονισμός αποτελούσε το καινούριο ρεύμα της τέχνης, και το θέατρο του παραλόγου έδινε αξιόλογα θεατρικά έργα, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, από μια άλλη οπτική γωνία, αντιμετωπίζει με τη διαλεκτική σκέψη τα σύγχρονα προβλήματα. Ετσι, δημιουργεί μια καινούρια θεατρική άποψη, που θα πάρει το όνομα «Επικό θέατρο». Ο Μπρεχτ πίστευε πως το «αντι-αριστοτελικό», «επικό» θέατρό του προοριζόταν να γίνει το θέατρο της επιστημονικής εποχής. Ηταν πεισμένος ότι το θέατρο πρέπει να γίνει ένα εργαστήρι κοινωνικής αλλαγής. Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έκανε μία από τις μεγαλύτερες τομές στο σύγχρονο θέατρο καθώς επιχείρησε να το απομακρύνει από τις μέχρι τότε συμβάσεις του θεάτρου της ψευδαίσθησης. Τα έργα του επαναστατικά, αντιεξουσιαστικά, οι χαρακτήρες του ανθρώπινοι σχοινοβατούν ανάμεσα στη φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά τους. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία θα έρθει με τη διασκευή της «Οπερας των ζητιάνων». Διασκευασμένη ως «Η Οπερα της Πεντάρας» σε στίχους του Μπέρτολτ Μπρεχτ και μουσική του Κουρτ Βάιλ - μία «γροθιά» στην αστική τάξη του Βερολίνου - προκάλεσε τεράστια αίσθηση στην παγκόσμια σκηνή. Η κομμουνιστική θεωρία τον επηρέασε καθοριστικά Η μαρξιστική φιλοσοφία και η κομμουνιστική θεωρία θα τον επηρεάσουν καθοριστικά. Κι ενώ το αστικό θέατρο προσπαθεί να αναπαραστήσει έναν κόσμο τον οποίο κυβερνά η μοίρα, και που επιχειρεί να βυθίσει τους θεατές στα πάθη των ηρώων και στη συγκίνηση του μύθου, ο Μπρεχτ πιστεύει ότι το παραδοσιακό θέατρο, με το να διογκώνει τη συναισθηματική φόρτιση των θεατών μέσα στο μικρόκοσμο των χαρακτήρων, δεν είναι ικανό να δώσει στους θεατές τα μέσα για κριτικό στοχασμό και έτσι τους αποπροσανατολίζει από τον κύριο στόχο, που είναι η κατανόηση και η αλλαγή του εαυτού και του κόσμου (Silberman, 2004: 46-47). Ορίζοντας το σκοπό του θεάτρου του γράφει: «Σκοπός του θεάτρου μου είναι να ξυπνήσει στον θεατή την επιθυμία να καταλάβει την κοινωνία στην οποία ζει και να μεθοδέψει σ' αυτόν το μεράκι να πάρει μέρος στην αλλαγή της». Μάχεται το θεατρικό κατεστημένο, το οποίο θεωρεί ότι χρησιμοποιεί την τέχνη με κύριο στόχο την αναπαραγωγή των κοινωνικών προτύπων μέσα από τη διασκέδαση των θεατών. Σ' αυτό το βαθιά ριζοσπαστικό θέατρο, ηθοποιοί και θεατές είναι μαθητές σε μια συλλογική δράση με σκοπό την αλλαγή. Οι θεατές δεν είναι παθητικοί καταναλωτές και ευσυγκίνητοι δέκτες εύπεπτου θεάματος, αλλά συμμετέχουν ενεργά και συνδιαμορφώνουν από κοινού την παράσταση. Το «Επικό Θέατρο», που επινόησε ο Μπρεχτ, αποτελεί άρνηση του αστικού - συναισθηματικού - ψυχολογικού θεάτρου τόσο στο περιεχόμενο όσο και στη δομή. Οπως εξηγεί ο ίδιος, στις Σημειώσεις για το έργο «Ανοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόνι», θέμα και στόχος του «Επικού Θεάτρου» είναι η κοινωνική κι όχι η ατομική συναισθηματική δραματική πράξη. Τα πρόσωπα δε δρουν μόνο αλλά και κρίνουν τα διαδραματιζόμενα. Και, γενικότερα, δεν επιδιώκεται να συγκινηθεί ο θεατής αλλά να καταλάβει, να κρίνει και να δράσει. Με όπλο τη σάτιρα, σηκώνει το δικό του πόλεμο ενάντια στους εχθρούς της ανθρωπότητας: Τον πόλεμο, τη βία, την τυραννία, τη χρηματο-λαγνεία, τη φτώχεια, την αδικία, την ψευτιά, την εκμετάλλευση κι όλα τα άλλα εγκλήματα κατά του γένους «άνθρωπος». Οπως λέει και πάλι στις Σημειώσεις για τον «Αρτούρο Ούι», «πρέπει να συντριβούν οι μεγάλοι πολιτικοί εγκληματίες, και να συντριβούν κάτω από τη γελοιοποίηση γιατί, στην πραγματικότητα, δεν είναι μεγάλοι εγκληματίες αλλά δράστες μεγάλων πολιτικών εγκλημάτων»... Ωστόσο, ο Μπρεχτ δεν έπαιζε τον δογματικό δάσκαλο, όπως μερικοί θέλουν να τον παρουσιάζουν. Εθετε προβλήματα και ανέθετε στο θεατή να βρει τη διέξοδο. Στον επίλογο του έργου «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» γράφει: «Πώς αυτό το κακό θα τελειώσει, ψάξτε να βρείτε μοναχοί σας... Πήγαινε ψάξε, αγαπητό κοινό, μια κατάλληλη λύση πρέπει να υπάρχει. Πρέπει, πρέπει, πρέπει»! ... «σ ή μ ε ρ α, κι έχουμε κιόλας αργήσει!» Ο Μπρεχτ πασχίζει να φωτίσει, να κινητοποιήσει τη λογική του θεατή: «Πιστεύω στον Ανθρωπο» - έλεγε - «δηλαδή πιστεύω στο Λογικό του Ανθρώπου... Πιστεύω στην πειστική δύναμη της Λογικής πάνω στους Ανθρώπους... Η γοητεία που αναδίδει η απόδειξη είναι πάρα πολύ μεγάλη. Οι περισσότεροι άνθρωποι της παραδίνονται αμέσως. Με τον καιρό, της παραδίνονται όλοι. Η Σκέψη είναι μια απ' τις μεγαλύτερες ηδονές του ανθρώπινου γένους». ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ: «Το άδικο προχωράει σήμερα με αβέβαιο βήμα. Γι' ακόμα δέκα χιλιάδες χρόνια οι καταπιεστές παίρνουνε μέτρα. Η βία μάς βεβαιώνει πως όπως είναι τα πράγματα, θα παραμείνουν. Φωνή άλλη δεν ακούγεται πάρεξ η φωνή των κυριάρχων, ενώ η εκμετάλλευση ξελαρυγγιάζεται στις αγορές πως μόλις τώρα ν' αποδίδει ξεκινάει. Μα κι από τους καταπιεσμένους πολλοί λένε τώρα: "Κείνο που θέλουμ' εμείς ποτέ δεν πρόκειται να γίνει". Ομως όποιος ακόμα ανεβαίνει δεν κάνει να λέει ποτέ! Καθόλου βέβαιο το βέβαιο δεν είναι. Οταν οι Αποπάνω αποσώσει θα 'χουνε τους λόγους τους, θα μιλήσουνε οι Αποκάτω. Ποιος θα τολμήσει πια να ξαναπεί ποτέ! Ποιος φταίει που υπάρχει ακόμα καταπίεση; Εμείς! Ποιος να την συντρίψει θ' αναλάβει; Εμείς ομοίως! Οι γονατισμένοι όλοι, εμπρός! Σηκωθείτε! Οι χαμένοι όλοι, εμπρός! Στον αγώνα! Πολεμήστε! Οποιος την κατάστασή του ξέρει και κατανοεί πώς θα εμποδιστεί να την αλλάξει; Οι νικημένοι του σήμερα, βλέπετε, είναι οι νικητές του αύριο, όσο για κείνο το ποτέ έχει πλέον γίνει σ ή μ ε ρ α, κι έχουμε κιόλας αργήσει!»
Σ. ΑΔΑΜΙΔΟΥ
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8545774

Η Σοβιετική Ένωση ζει !

Η Σοβιετική Ένωση ζει !
Το Ρωσσικό επιστημονικό ίδρυμα VTsIOM, το μεγαλύτερο και πιο έγκυρο κρατικό πρακτορείο δημοσκοπήσεων, την περασμένη Παρασκευή, δημοσίευσε μια έρευνα η οποία καταδεικνύει ότι: Το 73% των Ρώσσων πολιτών, διάκειται απολύτως ευνοϊκά προς το σφυροδρέπανο, το 66% προς το κόκκκινο αστέρι.
Αρνητικοί προς τα παραπάνω σύμβολα της Σοβιετικής Ένωσης, των Κομμουνιστών, βρέθηκαν να είναι μόλις και μετά βίας το … 11%!
Ως προς το ενδεχόμενο απαγόρευσης των παραπάων συμβόλων, πρόβαλλαν κατηγορηματικές αντιρρήσεις, για μεν το σφυροδρέπανο το 72%, ενώ για το κόκκινο αστέρι το 68%!
Υποστηριχτές σε μια τέτοια απαγόρευση, εμφανίστηκε μόλις το 7% των ερωτηθέντων! Να σημειωθεί ότι από τους ερωτηθέντες, το 6% δεν γνώριζαν τι συμβολίζει το σφυροδρέπανο και 10% δεν γνώριζε τι συμβόλιζε το κόκκινο αστέρι!
Είναι φανερό, ότι στις καρδιές και στην ψυχή των ανθρώπων, όχι μόνο ζει η Σοβιετική Ένωση, όχι μόνο υπάρχει νοσταλγία για το Κομμουνιστικό καθεστώς, αλλά και ότι πολύ σύντομα θα ξεκινήσει Νέα Επανάσταση που αυτή τη φορά θα φέρει ΟΡΙΣΤΙΚΑ την νίκη στο στρατόπεδο των κομμουνιστών!
https://faros.wordpress.com/2015/08/08/sovietiki-enwsi-zei/

ΚΚΕ: Ανακοίνωση για το θάνατο του στιχουργού Κώστα Βίρβου

Σε ανακοίνωση για το θάνατο του στιχουργού Κώστα Βίρβου το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει:
«Η πέννα του ευαίσθητου ποιητή του λαϊκού μας τραγουδιού Κώστα Βίρβου απέμεινε βουβή. Ο σεμνός δημιουργός, που με το σπάνιο και ανεξάντλητο ταλέντο του έκανε τραγούδι τον πόνο και τις αγωνίες του λαού μας, έκλεισε το βιβλίο της ζωής του και έφυγε αφήνοντάς μας πάνω από 2.000 τραγούδια να μας συντροφεύουν...
Γεννημένος στα Τρίκαλα από πλούσια οικογένεια κατεβαίνει στην Αθήνα για σπουδές το 1943. Την ίδια χρονιά ο Κ. Βίρβος οργανώνεται στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση. Το Μάρτιο του '44 συλλαμβάνεται να γράφει συνθήματα στους τοίχους και μεταφέρεται στην Ειδική Ασφάλεια, όπου βασανίστηκε. Στις 12 Ιουνίου 1944 κατάφερε ν' αποφυλακιστεί και ύστερα από πολλές περιπέτειες έφτασε στον Κόζιακα και εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ. Αυτά τα βιώματα, καθώς και τα κατοπινά του εμφυλίου και των μετέπειτα αγώνων του λαού, ήταν η πηγή έμπνευσής του. Οι στίχοι του κατάφεραν να εκφράσουν τους πόθους και τα πάθη του ελληνικού λαού, συνδέθηκαν με μουσικές μεγάλων λαϊκών και έντεχνων συνθετών, όπως των Τσιτσάνη, Θεοδωράκη, Λεοντή, Δερβενιώτη, Μαρκόπουλου και πολλών άλλων και θα μας συντροφεύουν. Αποτελούν μεγάλη λαϊκή κληρονομιά στους μεγάλους αγώνες του μέλλοντος.
Για την προσφορά του στο τραγούδι και τους αγώνες του λαού η ΚΝΕ το Σεπτέμβριο του 2000, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», αφιέρωσε μια βραδιά στης «Γερακίνας το γιο» και τον τίμησε με αναμνηστική πλακέτα.
Ο μεγάλος λαϊκός ποιητής Κώστας Βίρβος δεν είναι πια ανάμεσά μας, πέρασε στο πάνθεον των μεγάλων αθανάτων της Τέχνης.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας εκφράζει τη βαθιά του θλίψη και τα θερμά του συλλυπητήρια στους οικείους του».
902

Ρωσία: Η πλειοψηφία του λαού μετανιώνει για την ανατροπή της ΕΣΣΔ

Είκοσι και πλέον χρόνια μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης και την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, τα αποτελέσματα του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς εξανεμίζουν τις ψευδαισθήσεις του λαού της Ρωσίας και των άλλων πρώην Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, που ολοένα και περισσότερο δηλώνουν μετανιωμένοι για την ανατροπή της ΕΣΣΔ. Σε έρευνα που διεξήγαγε το «Ινστιτούτο Λεβάδα», σε πάνω από 130 πόλεις σε 45 διοικητικές περιοχές της Ρωσικής Ομοσπονδίας, το 57% των ερωτηθέντων δηλώνει «μετανιωμένο» για την ανατροπή της ΕΣΣΔ, το 30% δηλώνει ότι δεν έχει μετανιώσει, ενώ το 13% δεν απάντησε. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στις ηλικίες άνω των 55 ετών το ποσοστό που δηλώνει μετανιωμένο ανέρχεται στο 86%, ενώ στις ηλικίες 40-54 το ποσοστό φτάνει το 64%. Επίσης στις ηλικίες 25-39 και 18-24, οι οποίες δεν έχουν σαφή εικόνα για τις κατακτήσεις του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο και είναι οι αποδέκτες της αντικομμουνιστικής εκστρατείας και της παραχάραξης της ιστορίας, δηλώνουν μετανιωμένοι σε ποσοστά 37% και 24% αντίστοιχα.
902

ΚΚΕ: Σχόλιο του Γραφείου Τύπου για τη δολοφονία βρέφους από Ισραηλινούς στη Δυτική Όχθη

Σε σχόλιο του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τη δολοφονία βρέφους από Ισραηλινούς στη Δυτική Όχθη αναφέρονται τα εξής: «Το ΚΚΕ καταγγέλλει τη, με τραγικό τρόπο, δολοφονία Παλαιστίνιου βρέφους, από εμπρησμό Ισραηλινών εποίκων στη Δυτική Όχθη. Το γεγονός εντάσσεται και είναι αποτέλεσμα της συνεχώς αυξανόμενης επιθετικότητας του κράτους του Ισραήλ στην περιοχή. Μερίδιο ευθύνης για το διαρκές έγκλημα κατά του λαού της Παλαιστίνης έχουν η ΕΕ, οι ΗΠΑ, αλλά και η ελληνική κυβέρνηση που διατηρούν και επεκτείνουν την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική συνεργασία με το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ.»
Αναδημοσίευση από τον 902.gr